Ik heb zelf een ziekte. En die van mij is zelfs niet zo erg tegen over zoveel anderen ziektes. En ik denk dat veel mensen niet beseffen wat met die ziekte bij moet nemen. Doordat ik ziek ben kan ik momenteel al 1 jaar niet meer naar school. Al men 'vrienden en vriendinnen' hebben me laten vallen. Men familie heeft me laten vallen, dokters laten me vallen. En dat als buitenstander kan je soms niet beseffen wat een zieke allemaal doormaakt. Je hebt al pijn van je ziekte, en die pijn dat iedereen je laat vallen moet je dan ook nog meemaken. Er zijn zoveel dagen dat ik me zo alleen voel, ik kan men hart niet luchten, en ik ben vast niet de enige. Ik wou zo graag een normaal tienerleven hebben, maar spijtig genoeg kan ik dat momenteel niet hebben. Ik heb de vriendinnen er niet meer voor, men familie ook niet. Niemand begrijpt wat ik meemaak of voel. Ze denken dat ik me aanstel, dat ik een slachtoffer speel, of ze houden er geen rekening mee. En ik ben er zeker van dat zieken en ook mensen die niet ziek zijn dit ook meemaken en meevoelen. Elke ochtend moet ik aan een reden denken waarom ik zou willen opstaan, voor wie. Want er is niemand rond me. Maar muziek houdt me in leven. Muziek helpt me heel erg, zonder muziek was ik er denk ik ook niet meer.
Ik schreef dit bericht, om er nogmaals voor mensen te zijn die in dezelfde situatie als mij zitten of die willen praten over hun problemen. En tonen dat je niet alleen bent en dat je op mij kan rekenen.
xxx
