Niemand heeft door wat een medicijn met je kan doen tot je er zelf ook moet nemen. Sommige noemen anderen dik, dat slaat al nergens op. Maar wie weet is ze zo verdikt door haar medicijnen. Of de ene is juist heel mager, en dan ga je meteen denken dat ze anorexia heeft. Maar ook zij kan zo mager zijn door medicijnen. Zo kan ik nog even doorgaan, je kan zoveel bijwerkingen hebben door medicijnen.
Ikzelf maak ze nu ook nog mee. Ik moest maanden lang Redomex elke dag innemen, en ik ben zo'n 20 kg verdikt. Ik had hele grote eetbuien, en de medicijn zelf deed me ook verdikken. Je hebt geen idee hoe lelijk ik me nu voel. Door dat ik altijd van gewicht verander heb ik heel veel striemen gekregen, die maar niet weggaan. Kan ik geen nieuwe kleren kopen want de ene maand zal ik een andere maat hebben dan de andere maand. Redomex hielp niet zo veel bij me, ik verdikte er vooral door. Ik begon dus in oktober met een nieuw medicijn. En ik voel me zo'n stuk ouder. Ik heb overal pijn, ik eet amper nog wat, zit meteen vol, ben elke dag heel erg misselijk, heb het opeens heel erg warm, stemwisselingen en slaapproblemen, droge mond, ogen die ook droog worden, rare menstruatie etc. Zo kan ik nog even doorgaan, ja het helpt me wel met men PDS maar ik heb dan wel zoveel problemen bij. Er zijn natuurlijk altijd ergere dingen, dat weet ik. Maar het is echt niet leuk, geloof me.
Ik vind dat er hier ook niet veel over wordt gepraat, en ik denk dat dit wel meer moet gedaan worden. Er is altijd nieuwe technologie, nieuwe laptops, nieuwe smartphones etc. Maar waarom is het zo traag voor nieuwe medicijnen en het behandelen van ziektes? Ik denk dat dat belangerijker is, dat hebben we echt nodig.
Still here if you need me
xx
zondag 27 oktober 2013
zaterdag 19 oktober 2013
Samenvatting van mijn doel.
Ik ben een meisje van 17 jaar. Dit is mijn eerste blog en ik heb er heel lang over nagedacht om dit te doen. Gaat het wel nuttig zijn? Gaat het wel iemand helpen? Ik hoop uit het diepste van men hart van wel. Misschien zullen veel mensen me ook niet serieus nemen, dat kan ik begrijpen want 17 jaar is ook nog best jong. Maar voor mijn leeftijd heb ik wel al veel meegemaakt. Ik ga jullie niet mijn hele leven hier vertellen, dat is ook niet de bedoeling. Ik wil vooral mijn ervaring hier vertellen en mensen helpen met problemen. Twijfel dus nooit om te reageren of me een berichtje te sturen, je zal me nooit sturen en ik zal je zo snel mogelijk antwoorden!
Ik heb al zo'n 3 jaar heel erge buikpijn, dat was eind maart begin april. Men ouders namen het niet serieus en ze wouden wachten tot school gedaan was. Ze dachten dat het stress was. Maar dat was het jammer genoeg niet. School was gedaan en nog steeds had ik van die hevige krampen, ik lag soms in twee van de pijn. Net alsof er opeens messen in men buik waren. Men ouders namen het nog steeds niet in handen. 2 maanden later begon het nieuwe schooljaar en de hevige pijn was er nog steeds. Eind oktober trok ik het niet meer op school en bleef ik thuis. Ik miste meer en meer school, ik had al heel snel een grote achterstand. Mijn familie geloofde me niet. Want ja, krampen dat kan je niet zien of horen, alleen jijzelf kan het voelen. Ik lag s'avonds in men bed te huilen. Omdat niemand me steunde, niemand geloofde me, iedereen dacht dat ik maar wat loog. Dat ik dit allemaal verzon omdat ik niet naar school wou. Maar dat was het niet, echt niet. Ik wou juist een normaal leven leiden.
Pas midden november gingen ik pas naar de dokter met men moeder, er werd weer bloed afgenomen en er was niks speciaals in men bloed. Daardoor geloofde men familie me nog meer niet. Ik ging nog steeds niet naar school, maar schreef wel alles bij van een klasgenoot. Ik gaf niet op, ik wou het jaar halen.
Begin december zat ik nog steeds thuis, nog steeds dezelfde pijn, en nog steeds dezelfde thuissituatie. We gingen naar meerdere specialisten, maar zij ook, vonden helemaal niks. Heel veel vervelende en pijnlijke onderzoeken moeten doen, heel veel bloed moeten afnemen. En ze vonden nog steeds niet wat ik had. De dokters geloofden me ook niet na een tijdje omdat ze niks vonden. Ik stond er nog steeds helemaal alleen voor. Men ouders werden kwaad op me omdat ik naar school moest gaan, maar ik kon het niet, ik had geen kracht en ik had teveel pijn. Maar ja, nogmaals ze geloofden me niet.
De kerstvakantie was voorbij en ik hoopte om weer naar school te kunnen. Ik had me helemaal goed voorbereidt, kleren al klaargelegd, tas gemaakt etc. De eerste schooldag na de kerstvakantie stond ik op en voelde ik me nog steeds heel erg slecht, nog steeds geen verandering. Ik was het zo beu om steeds opnieuw die pijn te voelen die maar niet weg wou gaan.
We gingen nog naar een paar specialisten en zij ook vonden niks.Omdat ik het mentaal ook moeilijk had, kreeg ik dan ook slaapproblemen en viel ik pas om 6 uur s'nachts in slaap. Eind maart bezochten we nog een specialist en ik weer helemaal uitleggen wat ik had en ze zei meteen ' Je hebt PDS (prikkelbare darm syndroom) . En ik had dit al ergens gehoord. Ja, een andere dokter had me dit ook gezegd maar hij zei dat er geen medicijnen er voor waren. Ik begon dus snel een behandeling ervoor. De behandeling ging pas na een dikke maand werken. Maar bij mij werkte hij pas na 1,5 - 2 maanden later. Ik voelde me al beter maar nog niet helemaal. Ik had minder vaak krampen maar nog steeds even pijnlijk. En ik kan me niet concentreren met die pijn. Ik kon nog steeds niet naar school. En ja, je hoort het al. Men familie geloofde me nog steeds niet, behalve mijn moeder na. Ze vonden dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee naar school kan. Maar dat was bij mij niet het geval. Hoe graag ik het wou, ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg. Mentaal niet, lichamelijk niet.
En ook dat jaar haalde ik jammer genoeg niet. De vorige vakantie was ik ook weer bijna de hele vakantie ziek. Al mijn vriendinnen hebben me laten vallen omdat ik zo vaak ziek was. Ik kon op niemand steunen, maar dan ook niemand. Ik huilde mezelf vaak in slaap. Niemand kwam me bezoeken thuis.
Toen was het weer 1 september en gingen de eerste dagen wel, maar daarna was ik weer meer en meer afwezig op school. Ik ben nu al zo'n 3 weken weer niet meer naar school gegaan omdat ik weer pijn voel. En ik had dan ook nog een oor-neus-keelontsteking.
Gisteren ben ik naar mijn dokter gegaan en ik vond haar heel erg grof. Ze zei dat ik absoluut naar school moest gaan en dat het nu echt gedaan moet zijn etc. Op zo'n momenten wil ik gewoon zo ver mogelijk weglopen. Want ik wil ook zo graag een normaal leven leiden, overal gaan en me geen zorgen maken, maar dat is niet mogelijk voor me. En niemand ziet hoeveel pijn ik momenteel heb. Men ouders steunen me nog steeds niet, men zus ook niet. Nogmaals, niemand.
Wat de bedoeling is van mijn blog is om mensen met pds of andere ziektes te helpen en naar te luisteren. Ook mensen die het moeilijk hebben, of die gewoon wat kwijt willen of even wat wilt huilen, of die gepest wordt, of wat nog allemaal. Ik zal er altijd zijn en ik doe het met alle plezier. Je moet maar even reageren en ik zal er meteen voor je zijn. Ik wil niet dat iemand hetzelfde meemaakt als mij. Waarschijnlijk zijn er nog zo'n heel veel mensen, die nu alleen in hun kamer zitten achter hun computer en die op tumblr zitten. En zich gewoon heel erg eenzaam voelen en gewoon iemand willen vinden waar je je problemen tegen kwijt kan. En dat wil ik zeker voor je zijn, ik zal zeker naar je luisteren en je zo goed mogelijk helpen!
Ik hoop dat ik iemand kan helpen met dit, echt..
kusjes
Ik heb al zo'n 3 jaar heel erge buikpijn, dat was eind maart begin april. Men ouders namen het niet serieus en ze wouden wachten tot school gedaan was. Ze dachten dat het stress was. Maar dat was het jammer genoeg niet. School was gedaan en nog steeds had ik van die hevige krampen, ik lag soms in twee van de pijn. Net alsof er opeens messen in men buik waren. Men ouders namen het nog steeds niet in handen. 2 maanden later begon het nieuwe schooljaar en de hevige pijn was er nog steeds. Eind oktober trok ik het niet meer op school en bleef ik thuis. Ik miste meer en meer school, ik had al heel snel een grote achterstand. Mijn familie geloofde me niet. Want ja, krampen dat kan je niet zien of horen, alleen jijzelf kan het voelen. Ik lag s'avonds in men bed te huilen. Omdat niemand me steunde, niemand geloofde me, iedereen dacht dat ik maar wat loog. Dat ik dit allemaal verzon omdat ik niet naar school wou. Maar dat was het niet, echt niet. Ik wou juist een normaal leven leiden.
Pas midden november gingen ik pas naar de dokter met men moeder, er werd weer bloed afgenomen en er was niks speciaals in men bloed. Daardoor geloofde men familie me nog meer niet. Ik ging nog steeds niet naar school, maar schreef wel alles bij van een klasgenoot. Ik gaf niet op, ik wou het jaar halen.
Begin december zat ik nog steeds thuis, nog steeds dezelfde pijn, en nog steeds dezelfde thuissituatie. We gingen naar meerdere specialisten, maar zij ook, vonden helemaal niks. Heel veel vervelende en pijnlijke onderzoeken moeten doen, heel veel bloed moeten afnemen. En ze vonden nog steeds niet wat ik had. De dokters geloofden me ook niet na een tijdje omdat ze niks vonden. Ik stond er nog steeds helemaal alleen voor. Men ouders werden kwaad op me omdat ik naar school moest gaan, maar ik kon het niet, ik had geen kracht en ik had teveel pijn. Maar ja, nogmaals ze geloofden me niet.
De kerstvakantie was voorbij en ik hoopte om weer naar school te kunnen. Ik had me helemaal goed voorbereidt, kleren al klaargelegd, tas gemaakt etc. De eerste schooldag na de kerstvakantie stond ik op en voelde ik me nog steeds heel erg slecht, nog steeds geen verandering. Ik was het zo beu om steeds opnieuw die pijn te voelen die maar niet weg wou gaan.
We gingen nog naar een paar specialisten en zij ook vonden niks.Omdat ik het mentaal ook moeilijk had, kreeg ik dan ook slaapproblemen en viel ik pas om 6 uur s'nachts in slaap. Eind maart bezochten we nog een specialist en ik weer helemaal uitleggen wat ik had en ze zei meteen ' Je hebt PDS (prikkelbare darm syndroom) . En ik had dit al ergens gehoord. Ja, een andere dokter had me dit ook gezegd maar hij zei dat er geen medicijnen er voor waren. Ik begon dus snel een behandeling ervoor. De behandeling ging pas na een dikke maand werken. Maar bij mij werkte hij pas na 1,5 - 2 maanden later. Ik voelde me al beter maar nog niet helemaal. Ik had minder vaak krampen maar nog steeds even pijnlijk. En ik kan me niet concentreren met die pijn. Ik kon nog steeds niet naar school. En ja, je hoort het al. Men familie geloofde me nog steeds niet, behalve mijn moeder na. Ze vonden dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee naar school kan. Maar dat was bij mij niet het geval. Hoe graag ik het wou, ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg. Mentaal niet, lichamelijk niet.
En ook dat jaar haalde ik jammer genoeg niet. De vorige vakantie was ik ook weer bijna de hele vakantie ziek. Al mijn vriendinnen hebben me laten vallen omdat ik zo vaak ziek was. Ik kon op niemand steunen, maar dan ook niemand. Ik huilde mezelf vaak in slaap. Niemand kwam me bezoeken thuis.
Toen was het weer 1 september en gingen de eerste dagen wel, maar daarna was ik weer meer en meer afwezig op school. Ik ben nu al zo'n 3 weken weer niet meer naar school gegaan omdat ik weer pijn voel. En ik had dan ook nog een oor-neus-keelontsteking.
Gisteren ben ik naar mijn dokter gegaan en ik vond haar heel erg grof. Ze zei dat ik absoluut naar school moest gaan en dat het nu echt gedaan moet zijn etc. Op zo'n momenten wil ik gewoon zo ver mogelijk weglopen. Want ik wil ook zo graag een normaal leven leiden, overal gaan en me geen zorgen maken, maar dat is niet mogelijk voor me. En niemand ziet hoeveel pijn ik momenteel heb. Men ouders steunen me nog steeds niet, men zus ook niet. Nogmaals, niemand.
Wat de bedoeling is van mijn blog is om mensen met pds of andere ziektes te helpen en naar te luisteren. Ook mensen die het moeilijk hebben, of die gewoon wat kwijt willen of even wat wilt huilen, of die gepest wordt, of wat nog allemaal. Ik zal er altijd zijn en ik doe het met alle plezier. Je moet maar even reageren en ik zal er meteen voor je zijn. Ik wil niet dat iemand hetzelfde meemaakt als mij. Waarschijnlijk zijn er nog zo'n heel veel mensen, die nu alleen in hun kamer zitten achter hun computer en die op tumblr zitten. En zich gewoon heel erg eenzaam voelen en gewoon iemand willen vinden waar je je problemen tegen kwijt kan. En dat wil ik zeker voor je zijn, ik zal zeker naar je luisteren en je zo goed mogelijk helpen!
Ik hoop dat ik iemand kan helpen met dit, echt..
kusjes
Abonneren op:
Posts (Atom)