Ik ben een meisje van 17 jaar. Dit is mijn eerste blog en ik heb er heel lang over nagedacht om dit te doen. Gaat het wel nuttig zijn? Gaat het wel iemand helpen? Ik hoop uit het diepste van men hart van wel. Misschien zullen veel mensen me ook niet serieus nemen, dat kan ik begrijpen want 17 jaar is ook nog best jong. Maar voor mijn leeftijd heb ik wel al veel meegemaakt. Ik ga jullie niet mijn hele leven hier vertellen, dat is ook niet de bedoeling. Ik wil vooral mijn ervaring hier vertellen en mensen helpen met problemen. Twijfel dus nooit om te reageren of me een berichtje te sturen, je zal me nooit sturen en ik zal je zo snel mogelijk antwoorden!
Ik heb al zo'n 3 jaar heel erge buikpijn, dat was eind maart begin april. Men ouders namen het niet serieus en ze wouden wachten tot school gedaan was. Ze dachten dat het stress was. Maar dat was het jammer genoeg niet. School was gedaan en nog steeds had ik van die hevige krampen, ik lag soms in twee van de pijn. Net alsof er opeens messen in men buik waren. Men ouders namen het nog steeds niet in handen. 2 maanden later begon het nieuwe schooljaar en de hevige pijn was er nog steeds. Eind oktober trok ik het niet meer op school en bleef ik thuis. Ik miste meer en meer school, ik had al heel snel een grote achterstand. Mijn familie geloofde me niet. Want ja, krampen dat kan je niet zien of horen, alleen jijzelf kan het voelen. Ik lag s'avonds in men bed te huilen. Omdat niemand me steunde, niemand geloofde me, iedereen dacht dat ik maar wat loog. Dat ik dit allemaal verzon omdat ik niet naar school wou. Maar dat was het niet, echt niet. Ik wou juist een normaal leven leiden.
Pas midden november gingen ik pas naar de dokter met men moeder, er werd weer bloed afgenomen en er was niks speciaals in men bloed. Daardoor geloofde men familie me nog meer niet. Ik ging nog steeds niet naar school, maar schreef wel alles bij van een klasgenoot. Ik gaf niet op, ik wou het jaar halen.
Begin december zat ik nog steeds thuis, nog steeds dezelfde pijn, en nog steeds dezelfde thuissituatie. We gingen naar meerdere specialisten, maar zij ook, vonden helemaal niks. Heel veel vervelende en pijnlijke onderzoeken moeten doen, heel veel bloed moeten afnemen. En ze vonden nog steeds niet wat ik had. De dokters geloofden me ook niet na een tijdje omdat ze niks vonden. Ik stond er nog steeds helemaal alleen voor. Men ouders werden kwaad op me omdat ik naar school moest gaan, maar ik kon het niet, ik had geen kracht en ik had teveel pijn. Maar ja, nogmaals ze geloofden me niet.
De kerstvakantie was voorbij en ik hoopte om weer naar school te kunnen. Ik had me helemaal goed voorbereidt, kleren al klaargelegd, tas gemaakt etc. De eerste schooldag na de kerstvakantie stond ik op en voelde ik me nog steeds heel erg slecht, nog steeds geen verandering. Ik was het zo beu om steeds opnieuw die pijn te voelen die maar niet weg wou gaan.
We gingen nog naar een paar specialisten en zij ook vonden niks.Omdat ik het mentaal ook moeilijk had, kreeg ik dan ook slaapproblemen en viel ik pas om 6 uur s'nachts in slaap. Eind maart bezochten we nog een specialist en ik weer helemaal uitleggen wat ik had en ze zei meteen ' Je hebt PDS (prikkelbare darm syndroom) . En ik had dit al ergens gehoord. Ja, een andere dokter had me dit ook gezegd maar hij zei dat er geen medicijnen er voor waren. Ik begon dus snel een behandeling ervoor. De behandeling ging pas na een dikke maand werken. Maar bij mij werkte hij pas na 1,5 - 2 maanden later. Ik voelde me al beter maar nog niet helemaal. Ik had minder vaak krampen maar nog steeds even pijnlijk. En ik kan me niet concentreren met die pijn. Ik kon nog steeds niet naar school. En ja, je hoort het al. Men familie geloofde me nog steeds niet, behalve mijn moeder na. Ze vonden dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee naar school kan. Maar dat was bij mij niet het geval. Hoe graag ik het wou, ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg. Mentaal niet, lichamelijk niet.
En ook dat jaar haalde ik jammer genoeg niet. De vorige vakantie was ik ook weer bijna de hele vakantie ziek. Al mijn vriendinnen hebben me laten vallen omdat ik zo vaak ziek was. Ik kon op niemand steunen, maar dan ook niemand. Ik huilde mezelf vaak in slaap. Niemand kwam me bezoeken thuis.
Toen was het weer 1 september en gingen de eerste dagen wel, maar daarna was ik weer meer en meer afwezig op school. Ik ben nu al zo'n 3 weken weer niet meer naar school gegaan omdat ik weer pijn voel. En ik had dan ook nog een oor-neus-keelontsteking.
Gisteren ben ik naar mijn dokter gegaan en ik vond haar heel erg grof. Ze zei dat ik absoluut naar school moest gaan en dat het nu echt gedaan moet zijn etc. Op zo'n momenten wil ik gewoon zo ver mogelijk weglopen. Want ik wil ook zo graag een normaal leven leiden, overal gaan en me geen zorgen maken, maar dat is niet mogelijk voor me. En niemand ziet hoeveel pijn ik momenteel heb. Men ouders steunen me nog steeds niet, men zus ook niet. Nogmaals, niemand.
Wat de bedoeling is van mijn blog is om mensen met pds of andere ziektes te helpen en naar te luisteren. Ook mensen die het moeilijk hebben, of die gewoon wat kwijt willen of even wat wilt huilen, of die gepest wordt, of wat nog allemaal. Ik zal er altijd zijn en ik doe het met alle plezier. Je moet maar even reageren en ik zal er meteen voor je zijn. Ik wil niet dat iemand hetzelfde meemaakt als mij. Waarschijnlijk zijn er nog zo'n heel veel mensen, die nu alleen in hun kamer zitten achter hun computer en die op tumblr zitten. En zich gewoon heel erg eenzaam voelen en gewoon iemand willen vinden waar je je problemen tegen kwijt kan. En dat wil ik zeker voor je zijn, ik zal zeker naar je luisteren en je zo goed mogelijk helpen!
Ik hoop dat ik iemand kan helpen met dit, echt..
kusjes
Beste,
BeantwoordenVerwijderenZeventien is niet jong. Het is een getal.
Het spijt me dat je familie je niet geloofde terwijl je zo leed.
Mijn naam is Marleen. Ik ben bijna 22. Maar wat is een leeftijd?
Ik ben allergisch voor Gluten. Dat zit voornamelijk in tarwe. Dit heb ik al sinds mijn geboorte en ze zijn er pas achter sinds mijn 19e (maar wat is een leeftijd?) Vanaf het moment dat ik geboren heb worstel ik met eten. Mijn familie dacht dat ik mij ''aanstelde''.Ik was gewoon verwend en moest er maar over heen komen. Ik heb last gehad van depressies en enige onstabiliteit. Toen ik zeventien was wilde ik zelfs dood. Ik wilde niet eten, ik sliep zo slecht en niemand was er waarin ik uit kon leggen hoe het voelde want mijn lichaam was al best wel aan het ''wennen''. Ik kende mijn lichaam niet meer. Het reageerde niet. Mijn dieet werd omgegooid en het reageerde er sterk op. Glutenvrij. Hoewel ze niks in mijn bloedtests vonden en ik nog een eindeloze procedure moet volgen maar dat laat ik terzijde. (Het is best duidelijk als je overgeeft en buikkrampen ondervindt bij het eten van voedsel waar je allergisch voor bent). Mijn dokters/huisartsen waren er al die jaren van overtuigd dat het tussen mijn oren zat. Ze negeerde mijn moeders zorgen.
Ik hoop heel sterk dat je iemand hebt wie je steunt. Ik ken je niet en ik heb geen vooroordelen. Dit is mijn verhaal. Ik ben helaas minder goed in staat om mensen op mijn blog te vertellen wat voor aandoeningen/ziektes etc (niet dat het slecht is) maar het ligt nogal gevoelig. Ik waardeer je eerlijkheid en het voor je verhaal uitkomen. Ik kan het zelf niet. Alleen in deze comment natuurlijk. (Mijn blog draait dan ook om andere dingen, zoals mijn liefde voor fotografie)
Geniet van het leven!
Marleen
Ik 'lijd' nog steeds en nog steeds steunt niemand me, zelfs men eigen familie nog steeds niet. Ik moet bloed staat er ook dat ik niks tegen gluten heb, maar wie weet is dat het wel of lactose. Ik ben blij voor je dat je eindelijk weet wat je hebt en wat je ervoor kan doen! Ik herken me heel erg in je verhaal. Niemand snapt hoe ik me voel en ik kan het ook niet echt uitleggen, het is zo raar. Ik weet niet eens meer wanneer het de laatste keer was dat ik me nog goed//gezond gevoelt heb..
VerwijderenMaar jammer genoeg steunt niemand me dus, men zus en vader pushen me, willen er zelf de politie erbij halen. Men moeder is ook steeds lastig tegen me. Ja het ligt bij mij ook heel gevoelig, ik heb er ook vaak tranen van als ik erover nadenk maar wie weet kan ik zo andere mensen helpen of omgekeerd, dat hoop ik toch heel erg!
Nog heel erg bedankt voor je reactie, betekent veel voor me!
Sarah
Wat verschrikkelijk! Ik ben wel blij dat je hier een blog over maakt, want ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Ik zit nu 3 weken thuis door buikpijn en vooral ook paniekaanvallen (niet helemaal hetzelfde maar toch), we gaan bij verschillende dokters en ziekenhuizen en ze zijn op dit moment onderzoeken aan het doen met mij, aangezien mijn moeder iets aan haar darmen heeft en ik dat dus ook zou kunnen hebben. Ik ben ook al 6 kg afgevallen in een korte tijd (ik had daarvoor al ondergewicht) en kan niet normaal meer eten, waarschijnlijk komt dit door stress omdat de laatste tijd alles een beetje teveel werd, maar ik ben blij dat er snel naar mij gekeken wordt en het lijkt me echt beu voor jou. Toen ik je blog begon te lezen herkende ik echt veel dingen, dus ik zal je blijven volgen want dat kan me op een of andere manier misschien helpen :)
BeantwoordenVerwijderenWat leuk dat ik je een beetje kan helpen, daar ben ik heel blij om! Wat is de oorsprong van je paniekaanvallen, weet je dat? En op welke momenten heb je buikpijn? En wat voor buikpijn heb je? En wat voor onderzoeken heb je tot nu toe al gedaan? En wat heeft je moeder? Sorry voor al men vragen, wil je alleen maar helpen natuurlijk! Waarom kan je niet normaal eten, heb je geen trek? Steunen je ouders/vriendinnen je? En hoe zit het dan op school? Ik hoop echt dat het je kan helpen!
Verwijderen